Hoszów

Hoszów

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1420 roku. Założył ją Iwan Wołoszyn na prawie wołoskim. Początkowo wieś obejmowała całą zlewnię potoku Pastewnik powyżej Jasienia. Stopniowo wydzieliły się z Hoszowa odrębne miejscowości Rabe, Hoszowczyk, Moczary, Jałowe, Zamłynie i Zadwórze. Do czasów Konfederacji Barskiej istniał tu zamek obronny. Z nieistniejącym już zamkiem związane jest podanie o murowanym podziemnym korytarzu długości 2 kilometrów, który umożliwiał ucieczkę w góry mieszkańcom posiadłości w czasie częstych napadów tatarskich.

Własność rodzin Hoszowskich, Tarłów później Lubomirskich, Dydyńskich, Mniszchów, hr. Tomatisów, Ziętarskich, zaś w XX wieku Honigów. Położenie miejscowości spowodowało, że wielokrotnie była terenem walk. W 1672 roku z Tatarami, w czasie Konfederacji Barskiej, w czasie I Wojny Światowej i w 1918-19 roku podczas wojny polsko – ukraińskiej. W latach 1945 – 1951 pozostawała w granicach ZSRR. W 1951 roku mieszkańców wsi wysiedlono w okolice Odessy i Sambora. Miejscowość ponownie zasiedlono przesiedleńcami z okolic Krystynopola.

Zabytki:

- krzyż przydrożny,

- cerkiew parafialna pod wezwaniem Mikołaja Cudotwórcy.

Cerkiew w Hoszowie

Drewniana świątynia – dawna parafialna cerkiew greckokatolicka pw. św. Mikołaja – obecnie pełni funkcję kościoła filialnego pw. bł. Bronisławy. Jej budowę rozpoczęto przed 1939 roku, a ukończono w 1948 roku. Została wtedy pokryta gontem (wcześniej pokryta była strzechą).

Po wysiedleniu miejscowej ludności świątynia była użytkowana jako owczarnia. W 1971 roku została przejęta na potrzeby Kościoła rzymskokatolickiego. W 1977 roku gont zastąpiono blachą.

Budowla zrębowa, orientowana, trójdzielna, oszalowana deskami. Reprezentuje styl ukraiński narodowy, nacechowany elementami architektury huculskiej. Jest na planie krzyża równoramiennego. Wieńczy ją oktagonalna kopuła spoczywająca na tamburze. Prezbiterium, zamknięte trójbocznie, posiada dwie zakrystie. We wnętrzu brak wyposażenia cerkiewnego. Przy świątyni znajduje się współczesna dzwonnica.

Cerkiew znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej.

Tekst: Jacek Łeszega